Σύνδρομο επαγγελματικής εξουθένωσης

Ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1974 από τον Freudenberger στην προσπάθειά του να περιγράψει τη διαδικασία της σωματικής και πνευματικής φθοράς στον εργασιακό τομέα. Από τότε μέχρι σήμερα ο όρος αυτός, από φαινόμενο παρατήρησης των επιστημόνων μάλλον έχει αρχίσει να αφορά πολλούς. Το συναίσθημα που κατακλύζει όλους όσους μπορούν να βρουν κάπου τον εαυτό τους μέσα σε αυτή την αίσθηση, είναι η παγίδευση. Τα ερωτήματα πολλά, και οι απαντήσεις που δίνονται καθημερινά για τα αίτια, τους ενδεχόμενους τρόπους αντιμετώπισης, ή τις παρήγορες προτάσεις, ακόμα περισσότερες.. Αλλά τι κι αν δώσαμε υποσχέσεις στον εαυτό μας ότι «από αύριο θα..» δυσανασχετήσαμε και με «το σύστημα» αλλά κανείς μας δεν μπόρεσε να δώσει μια απάντηση γιατί «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν;». Το ερώτημα λοιπόν θα πρέπει μάλλον να διαφοροποιηθεί και να μας δώσει μια απάντηση στο « Αν μπορούμε να γίνουμε τελικά πιο ευτυχισμένοι;». Γίναμε πιο γαλήνιοι με τις καλύτερες αποδοχές, βρήκαμε ένα μέτρο για να ισορροπούμε τις απαιτήσεις της φύσης μας και τις απαιτήσεις τις δουλειάς μας; Και αν όχι γιατί το κυνηγήσαμε; και τέλος μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά; Κι αν όλα τα κάναμε τέλεια γιατί παγιδευτήκαμε;
Προσωπικά δεν μπορώ να δω πουθενά αλλού λύση εκτός από την ατομική ευθύνη, πρέπει όμως να κατανοήσω το περιβάλλον και τις συνθήκες να δω τις εναλλακτικές και να αποφασίσω σε ποια πλευρά θα σταθώ. Αν δούμε λοιπόν το λόγο που συντηρεί και τρέφει το σύνδρομο αυτό από την πλευρά των ψυχικών μηχανισμών δε θα παρατηρήσουμε τίποτα περισσότερο από σύγκρουση. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι η επαγγελματική εξουθένωση παρά τα έντονα σωματικά συμπτώματα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια ψυχολογική διαδικασία. Για να εξουθενωθώ όμως θα πρέπει να έχω αναλώσει τεράστιο κομμάτι της ενέργειας μου, να έχω διεκδικήσει με πάθος, να φλερτάρω ίσως με την κορυφή, το καλό, το καλύτερο, το τέλειο…;

Update cookies preferences