την οικογένεια, τη δουλειά, ή τους φίλους του. Στη χειρότερη περίπτωση ο ένοχος είναι ο ίδιος και η ανικανότητά του να κρατήσει κάποιον που αγαπά.
Στην Τρίτη φάση επέρχεται η διαπραγμάτευση και το άτομο αρχίζει να διαπιστώνει τα πραγματικά του συναισθήματα, ενώ διαπραγματεύεται την αναστροφή της κατάστασης είτε σε επίπεδο της σχέσης με τον άλλον είτε σε επίπεδο της σχέσης με τον εαυτό του.. έτσι προετοιμάζεται προοδευτικά να ζήσει το τέλος της σχέσης και να συνειδητοποιήσει αυτό που θα κρατήσει από την εμπειρία.
Το τέταρτο στάδιο είναι η κατάθλιψη, που επί εδάφους χωρισμού και διάρκειας μικρότερης των έξι μηνών δεν αξιολογείται κλινικά άρα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας. Στην περίοδο αυτή ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τα βαθιά υπαρξιακά του ζητήματα όπως η αβεβαιότητα για το μέλλον, ποιός είναι πραγματικά και τι αξίζει, πώς αντιλαμβάνεται την οντότητά του και πόσο την έχει εξαρτήσει στους άλλους. Συνηθισμένο είναι να βιώνει έντονο άγχος και φόβο, στεναχώρια και θλίψη που ψυχαναλυτικά θα μπορούσαμε να πούμε πως δηλώνουν τη βαθύτερη σχέση με τον εαυτό του.
Το τελικό στάδιο, το οποίο όμως βλέπουμε ότι δεν έπεται πάντα, είναι η αποδοχή της κατάστασης. Έτσι είτε το άτομο υιοθετεί συμπεριφορές δυσλειτουργικές προς την καθημερινότητά του, είτε η αποδοχή λειτουργεί λυτρωτικά. Στην πρώτη περίπτωση συναισθήματα ενοχής και φόβου μπορούν να οδηγήσουν σε σκέψεις και ερμηνείες εντελώς διαβρωτικές για το εγώ. Συμπτώματα πανικού όπως ναυτία, εμετός, ταχυπαλμία ή δυσκολία στην αναπνοή είναι συνηθισμένα.