Στην περίπτωση της κλειστοφοβίας για παράδειγμα, το άτομο περιγράφει ως απειλή την παραμονή του στο ασανσέρ ή το ταξίδι με το αεροπλάνο. Χωρίς να μπορεί να προσδιορίσει την αιτία του φόβου του, και ενώ οι κατευναστικές προσπάθειες των γύρω, όπως «τίποτα δεν πρόκειται να πάθεις, ο αέρας δεν τελειώνει κ.α.» προκαλούν τη λογική του, η οποία θα πρέπει να επισημανθεί λειτουργεί στο έπακρο, αντιλαμβανόμενος το οξύμωρο σχήμα και το άγχος του πολλαπλασιάζεται. Αυτό που θα πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι σε κάθε μορφή φοβίας το άτομο δεν βιώνει φόβο για την εκάστοτε συνθήκη, έστω κι αν αποτελεί λογικοφανή αιτία, αλλά ότι με κάποιο τρόπο η συγκεκριμένη κατάσταση της πραγματικότητας (σωματικός εγκλωβισμός) απεικονίζει την ψυχική του κατάσταση. Έτσι, στο παράδειγμα που δώσαμε πάρα πάνω ο φόβος, η δυσφορία αλλά και η ένταση δεν αφορά τους τοίχους του ασανσέρ ή την καμπίνα του αεροπλάνου αλλά αποτελεί την αντίδραση σε ένα ερέθισμα που τόσο παραστατικά υπενθυμίζει τον ψυχικό μας εγκλωβισμό. Με αυτό τον τρόπο το άτομο που μας λέει ότι φοβάται τους κλειστούς χώρους θέλει να μας πει ότι συναισθηματικά και ψυχικά αντιμετωπίζει καταστάσεις στις οποίες αισθάνεται ότι δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Οι φοβίες λοιπόν είναι απόλυτα συμβολικές καταστάσεις στις οποίες το άτομο βιώνει τεράστια ποσά άγχους ειδικά εάν προσπαθεί να ερμηνεύσει βάση της λογικής διάστασης και όχι της ψυχικής.
Στο τελικό στάδιο του συνεχούς της ψυχικής υγείας και σε ότι αφορά συμπτωματολογία οριζόμενη από άγχος βλέπουμε τις εμμονές. Εκεί τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα και το άτομο αναλώνεται, φθείρεται και κυριεύεται από την μανία των σκέψεων που σαν εισβολείς θρονιάζουν στο μυαλό του. Συνήθως το περιεχόμενο αυτών των επίπονων σκέψεων έχουν να κάνουν με θέματα σεξουαλικότητας, ηθικής, κακοποίησης ή επιθετικότητας, μόλυνσης από μικρόβια, ιδέες που αφορούν θρησκευτικά θέματα και άλλα πολλά. Η αμφιβολία αν θα πραγματοποιηθούν αυτές τις σκέψεις όπως στην περίπτωση που το άτομο καταλαμβάνεται από ιδέες επιθετικότητας ή βίας, είναι τυραννική.
