και έτσι η εικόνα αντικαθιστά την ουσία.
Ο Wilhelm Reich (1933) στο έργο του character analysis απεικόνισε το ναρκισσιστικό χαρακτήρα ως «σίγουρο για τον εαυτό του…υπερόπτη…ενεργητικό, συχνά εντυπωσιακό στο παρουσιαστικό του… ο οποίος συνήθως προλαβαίνει κάθε επικείμενη επίθεση προς το πρόσωπό του, επιτιθέμενος ο ίδιος. Όμως πολλοί συγγραφείς διαπίστωσαν ότι μέσα σε κάθε ματαιόδοξο και μεγαλομανή ναρκισσιστή κρύβεται ένα ντροπαλό παιδί που συνεχώς παρατηρεί τον εαυτό του και σε κάθε καταθλιπτικό και αυτομεμφόμενο ναρκισσιστή καραδοκεί ένα μεγαλειώδες ομοίωμα αυτού που το άτομα θα έπρεπε η θα μπορούσε να είναι (A. Miller,1975’ Meissner,1979’ Morrison,1983). Δεν είναι σπάνια αποκάλυψη στην ψυχοθεραπεία η αίσθηση τρόμου που νιώθουν τα άτομα αυτά, ανεπάρκειας, ντροπής, αδυναμίας και κατωτερότητας.
Υπάρχει όμως ένα τεράστιο κόστος αυτού του ναρκισσιστικού κυνηγιού για αναγνώριση και τα τραύματα που δημιουργούνται στους άλλους κατά την πραγματοποίηση των ενορμήσεων τους δικαιολογούνται ως ασήμαντα ή ως απαραίτητες παρενέργειες… Έτσι τα άτομα που βρίσκονται γύρω από μια τέτοια προσωπικότητα και που είναι απαραίτητα για να στηρίζουν την αυτοεκτίμηση τους λειτουργούν δηλαδή σαν «ναρκισσιστικές προεκτάσεις», δεν υπολογίζονται και δεν εκτιμούνται σαν ξεχωριστές προσωπικότητες. Και παρότι η κλινική παρατήρηση μας έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι τα άτομα με ναρκισσιστική δομή προσωπικότητας μπορεί να είναι ιδιοσυγκρασιακά πιο ευαίσθητα στον τομέα των μη λεκτικών συναισθηματικών μηνυμάτων , υπάρχει έκδηλο το συναίσθημα της εκμετάλλευσης σε κάθε άνθρωπο που συμβιώνει μαζί τους.
Κατανοώντας την ψυχοπαθολογία της συγκεκριμένης διαταραχής προσωπικότητας αξίζει να σημειωθεί ότι τα βασικά συναισθήματα αυτών των ανθρώπων είναι η ντροπή και ο φθόνος. Ντρέπονται και φοβούνται ότι θα εκτεθούν μπροστά στους άλλους. Η ντροπή είναι η αίσθηση ότι το άτομο γίνεται αντιληπτό από τους άλλους ως κακό ή ότι έχει σφάλει, έχει την έννοια του αβοήθητου, της ασχήμιας και της ανικανότητας.
