Χωρίς να ακυρώνουμε την πραγματικότητα και θέτοντας το χρήμα στη ρεαλιστική του διάσταση μπορούμε να λέμε ότι σαφώς αποτελεί το εισιτήριο μας – στην υγεία ( σωματική και ψυχική) , την παιδεία, την ψυχαγωγία και άλλες εκφάνσεις της ζωής . Αντιλαμβανόμαστε όλοι , λίγο ή πολύ , την άρρηκτη σχέση των αναγκών μας ως προς την ύλη και του το πνεύμα . Βολιδοσκοπώντας την οικονομική κατάσταση καθημερινά, κάθε ένας από εμάς από τη μια βάζει ερωτηματικό σε ότι αφορά τις δυνατότητες του και από την άλλη τις ικανότητες του κράτους να μέριμνα τους πολίτες του. Αμφισβητώντας όμως αυτή μας την αίσθηση αυτόματα το αίσθημα ασφάλειας αποδιοργανώνεται με αποτέλεσμα η αυτοπεποίθηση αλλά και η αυτοεκτίμηση μας να πέφτει κατακόρυφα.
Καθημερινά , ακούω και στο γραφείο μου όλο και περισσότερο από τους ανθρώπους συναισθήματα ματαιότητας για τις όποιες προσπάθειες, εξουθένωση από την ανεργία ή την απειλή αυτής, πανικός για την επαγγελματική αβεβαιότητα αλλά και την απότομη μείωση του εισοδήματος, απογοήτευση, θυμό, και μηδενιστικές τάσεις. Βλέπουμε επίσης ότι οι δείκτες υγείας μας δοκιμάζονται καθώς όλο και περισσότεροι όχι μόνο δυσκολεύονται να εξυπηρετήσουν τις οικονομικές και δανειακές τους ανάγκες, αλλά αδυνατούν να πληρώσουν και για τα καθημερινά. Με αυτόν τον τρόπο ο άνθρωπος αρχίζει να αμφισβητεί την αυτοαποτελεσματικότητα του καθώς αυτή κλυδωνίζεται από τις απότομες αλλαγές της οικονομικής ύφεσης. Προγενέστερες μελέτες έχουν δείξει πως ένας στους επτά άνδρες αναπτύσσει κατάθλιψη μέσα σε 6 μήνες από τη στιγμή της απόλυσής του. Έτσι οι άνθρωποι σταματούν να μιλούν, να επικοινωνούν, να ανταλλάσσουν συναίσθημα, κλείνονται, ταυτίζονται με την ανημποριά και την ανικανότητα και οδηγούνται στη θλίψη. Όλο και πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν βοήθεια, αν και εφόσον αυτό είναι εφικτό, μιας και μετά από κάποιο διάστημα στην ανεργία χάνονται και τα ασφαλιστικά δικαιώματα. Θα πρέπει όλοι να κατανοήσουμε βαθιά τους κινδύνους που ελλοχεύουν όταν ο άνθρωπος απομονώνεται αναγκαστικά στις βαριές του σκέψεις.
