τόσο με τη νοσηρότητα αλλά και τη θνησιμότητα των πληθυσμών που πλήττονται οικονομικά. Έρευνα που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και δημοσίευσαν οι Financial Times ανέδειξε ότι η οικονομική κρίση σε 26 χώρες της Ευρώπης από το 1970 έως και το 2007, με αύξηση της ανεργίας της τάξης του 3% μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο 4% των αυτοκτονιών και 6% των δολοφονιών, ενώ ο αλκοολισμός δυνητικά θα μπορούσε να αυξηθεί κατά 28%.
Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα οικονομική τάξη πραγμάτων μείζονος ψυχικής σημασίας. Ως εκ τούτου προκύπτει ξεκάθαρα για όλους η υποχρέωση να αναλάβουμε την ευθύνη να προσαρμοστούμε και να αποκαταστήσουμε την τραυματισμένη ανάγκη μας για σκοπό. Σε πείσμα λοιπόν, αυτής της αίσθησης χάους ή ήττας την οποία βιώνουμε η πρόταση είναι επαναπροσδιορισμός. Είναι η στιγμή για να διορθώσουμε τις αυταπάτες ότι το χρήμα συνιστά «παντοδυναμία», να σπάσουμε το φαύλο κύκλο των υποκατάστατων σε βάρος των πραγματικών εσωτερικών αναγκών, να χρησιμοποιήσουμε την ευελιξία μας και το μυαλό μας απαγορεύοντας στα κατακλυσμιαία αρνητικά συναισθήματα να μας παρασύρουν.
Δε μιλάμε για μια θεωρητική ωραιοποίηση αλλά για την ανεύρεση πρακτικών λύσεων στην καθημερινότητα. Η ώρα της συναισθηματικής μας ενηλικίωσής μόνο έτσι θα μπορούσε να έρθει, τώρα θα πρέπει να απομακρυνθούμε από τα στερεότυπα σε ότι αφορά τον εργασιακό τομέα και να δούμε που αλλού μπορούμε να απορροφηθούμε αν το νέο καθεστώς μας επηρεάζει. Στόχος είναι να συνεχίσουμε να δημιουργούμε όχι να συνεχίσουμε να δημιουργούμε μέσα από το ίδιο πλαίσιο. Αν λοιπόν η συνθήκη δεν αλλάζει πρέπει να βρούμε τους τρόπους να είμαστε καλά, υγιείς και ισορροπημένοι μέσα σε αυτή. Εάν για παράδειγμα ο χώρος της εργασίας μας πλήττεται από την κρίση, θα πρέπει να δούμε ποιος τομέας είναι αυτός που άμεσα μπορεί να καλύψει τις βιοποριστικές μας ανάγκες.