Οι λαοί, σε παγκόσμιο επίπεδο, και με βάση τις επερχόμενες αλλαγές καλούνται να χειριστούν με διαφορετικό τρόπο πτυχές της καθημερινότητάς, ενώ οι ομάδες που πλήττονται κυρίως από την κρίση βρίσκονται στα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, εκεί που η απειλή είναι άμεση και απόλυτη. Εκεί βλέπουμε και αύξηση της νοσηρότητας και μια αντιστρόφως ανάλογη σχέση των κακών οικονομικών δεικτών και αυτών της καλής ψυχικής υγείας. Ιστορικά αποδεικνύεται ότι σε περιόδους πτωτικής οικονομίας οι άνθρωποι παρουσιάζουν έξαρση σε παθολογικά νοσήματα(π.χ. καρδιοπάθειες), ψυχικές διαταραχές (π.χ. αγχώδεις διαταραχές, και απόπειρες αυτοκτονίας) αλλά και σωματοποιημένες ασθένειες( πονοκέφαλοι, έλκος, κολίτιδες κ.λπ.). Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τις περιπτώσεις της Ρωσίας κατά την περίοδο 1992 έως και 1998 με την κατάργηση του ελέγχου των αγορών, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και τη γενικότερη κατάρρευση του οικονομικού τους συστήματος που οδήγησε στην έκρηξη αυτοκτονιών όσο και βίαιων θανάτων και η οποία συνεχίστηκε με ραγδαία άνοδο. Με τον ίδιο τρόπο, τα ποσοστά κατάθλιψης που καταγράφηκαν την περίοδο αποκρατικοποίησης πολλών οργανισμών από την Μάργκαρετ Θάτσερ στην Αγγλία ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο, ενώ στην περίπτωση της Σερβίας οι συνέπειες της κρίσης τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο είναι καταστροφικές. Το 25% του γενικού πληθυσμού πάσχει από αλκοολισμό ενώ το 5% κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ίδια είναι και η κατάσταση και στις Η.Π.Α. όπου το ποσοστό των αυτοκτονιών μέσα στο εργασιακό περιβάλλον ξεπέρασε το 28% σε σχέση με το 2007. Επιπλέον στην Ιρλανδία όπου το ποσοστό ανεργίας έφτασε στο 12,5% παρατηρήθηκε αύξηση της αυτοκτονικότητας κατά 70%.
Γενικότερα και σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό υγείας τα τελευταία σαράντα περίπου χρόνια έχουμε αύξηση των αυτοκτονιών παγκοσμίως κατά 60% ενώ οι μελέτες συνδέουν την ανεργία σε ποσοστό 25%
