Διαταραχή μετατραυματικού στρες

την τραυματική εμπειρία ξανά και ξανά. Βλέπουν συχνά εφιάλτες ή λειτουργούν και αισθάνονται σαν να ξανασυμβαίνει η εμπειρία τους παρόλη την έλλειψη ερεθίσματος.
Άλλα συμπτώματα μπορεί να είναι ανησυχία μήπως πεθάνουν πολύ νωρίς, έλλειψη ενδιαφέροντος σε καθημερινές δραστηριότητες, σωματικά συμπτώματα όπως πονοκέφαλοι και στομαχόπονοι. Επιπλέον μπορεί να παρουσιάζουν πιο ξαφνικές και οξείες συναισθηματικές αντιδράσεις, ανικανότητα να πέσουν για ύπνο ή και να διατηρήσουν τον ύπνο τους, έλλειψη συγκέντρωσης αλλά και αυξημένη επαγρύπνηση για το περιβάλλον και τον περίγυρό τους και τέλος επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές που προκαλούν αναμνήσεις από το τραυματικό γεγονός.
Τα συμπτώματα της διαταραχής μπορεί να κρατήσουν από κάποιους μήνες έως αρκετά χρόνια. Η καλύτερη θεραπεία στα τραυματικά γεγονότα είναι η πρόληψή τους ωστόσο όταν προκύψει κάτι τέτοιο η άμεση παρέμβαση κρίνεται ζωτικής σημασίας. Στο στόχο αυτό μπορούν να συμβάλλουν τόσο οι γονείς κατά κύριο λόγο όσο και το σχολικό και συγγενικό περιβάλλον με έμφαση στη δημιουργία και εδραίωση ενός περιβάλλοντος ασφάλειας. Σημαντικός είναι και ο ρόλος της ψυχοθεραπείας (ατομική, ομαδική και οικογενειακή) όπου δίνεται η δυνατότητα στο παιδί να μιλήσει, να ζωγραφίσει, να παίξει ή και να γράψει για την εμπειρία.