Άρα αποτέλεσμα της τελειομανίας μας, η εξουθένωση; Μάλλον αυτό το συμπέρασμα ενέχει κάποια δόση αλήθειας αλλά να δούμε και όλους εκείνους τους παράγοντες που οδήγησαν στη σύγκρουση ή που μας επέβαλαν να οργανωθούμε γύρω από μηχανισμούς άγχους. Οι εντατικοί ρυθμοί εργασίας, το διευρυμένο ωράριο αλλά και η επαγγελματική ανασφάλεια μας χρεώνουν με επιπλέον σκέψεις για το πώς θα μπορέσουμε να υπάρξουμε όσο πιο αποδοτικά στον εργασιακό χώρο. Επιπλέον μέσα σε αυτές τις συνθήκες γίναμε περισσότερο ανταγωνιστικοί, χάσαμε τον ελεύθερο μας χρόνο, ενώ το ασαφές πλαίσιο καθηκόντων και αρμοδιοτήτων ήρθε να μπερδέψει ακόμα περισσότερο τη θολή απαίτηση για ακρίβεια κινήσεων, χρόνου και αποτελεσματικότητας. Έτσι το θετικό κίνητρο για απόδοση μεταβλήθηκε σε υπερβολική εξαναγκαστική απόδοση, όπου η τελειότητα φαίνεται να απαιτείται και όχι να υπάρχει σαν ίδιον του χαρακτήρα.
Ποια κομμάτια μας όμως συγκρούστηκαν και καταλήξαμε παγιδευμένοι σε συμπεριφορές που καθόλου δε λειτουργούν υπέρ της ευημερίας μας; Ποιες είναι οι δικές μας απαιτήσεις όταν επιλέγουμε επάγγελμα ή αποδεχόμαστε μια θέση; Ποιες ανάγκες συνιστούν τα κίνητρα μας; Το πρώτο και βασικό είναι οι οικονομικές και ηθικές απολαβές και όταν αυτές είναι υποδεέστερες της ψυχικής μας επένδυσης στην εργασία τότε μιλάμε για την πρώτη και μεγαλύτερη σύγκρουση. Πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι από τις συνθήκες της ζωής να παραμείνουμε σε μια θέση και έτσι η δεύτερη σύγκρουση είναι μοιραία μεταξύ του θέλω και του πρέπει. Αυτού του είδους η ανακολουθία μας οδηγεί σε συναισθηματική εξάντληση, νιώθουμε ψυχικά κενοί ενώ η υποτιθέμενη συναρπαστική αποστολή μετατρέπεται σε απλή διεκπεραίωση. Η Τρίτη σύγκρουση επέρχεται στα πλαίσια του αισθήματος μειωμένων προσωπικών επιτευγμάτων. Δεν είναι λίγες οι φορές που εντολές που δίνονται από τους προϊσταμένους είναι αντίθετες των πεποιθήσεων μας, ή η αίσθησή μας ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της θέσης μας, αφού νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να διακρίνουμε τα όρια απέναντι σε μια αόριστη και απρόσωπη διαδικασία διεκπεραίωσης.
