Για το λόγο αυτό οι πάρα κάτω προτάσεις αποτελούν πλαίσιο συναισθηματικών απαιτήσεων ομαλής λειτουργίας και ψυχικής ευημερίας, τις οποίες ο καθένας μας πρέπει να λαμβάνει υπόψη κάθε φορά που διαπραγματεύεται το δικό του τρόπο για εύρεση λύσης προβλημάτων. Έτσι θα μπορούσα να επισημάνω απλώς ότι θα πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να θωρακιζόμαστε από το στρες. Αυτός ο τρόπος θα ήταν πιο εφικτός αν θέταμε κάποιες διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην εργασία και την προσωπική μας ζωή. Η δημιουργία πλάνου επίσης είναι ιδιαίτερα βοηθητική. Συγκεκριμένοι και παράλληλα ρεαλιστικοί στόχοι που σταδιακά θα επιφέρουν τόσο τη συνειδητοποίηση των ορίων αλλά και των δυνατοτήτων μας. Δεν είναι θέμα πολυτέλειας ο ελεύθερος χρόνος, μην τον υποτιμάτε. Οι δραστηριότητες που μας ευχαριστούν αποτελούν τη δύναμή μας για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε ότι μας αγχώνει. Έτσι αποφύγετε τα αισθήματα ενοχής που πολλές φορές βγαίνουν όταν δίνουμε στον εαυτό μας μια ανάσα. Σε καμία περίπτωση η παραίτηση δεν αποτελεί λύση, ο λειτουργικός απολογισμός της εργασιακής μας εμπειρίας μπορεί να μας βοηθήσει να βελτιώσουμε τη διεκδικητική μας συμπεριφορά. Το να μάθω να είμαι διεκδικητικός και όχι παθητικός ή επιθετικός, βοηθά στη μείωση των επιπέδων άγχους αλλά και ψυχικής φθοράς. Επικοινωνούμε και εκφραζόμαστε. Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει την ενδεχόμενη πίεση που νιώθουμε. Διαπραγματευόμαστε και αφουγκραζόμαστε τα συναισθήματά μας. Μαθαίνουμε να λέμε όχι χωρίς τύψεις και ναι χωρίς θυμό. Αυτή η ικανότητά μας θα μας προστατέψει και θα μας εξοικονομήσει ενέργεια για περεταίρω δράση.
Οι ψυχικές ισορροπίες στο σύγχρονο δυτικό κόσμο φαίνεται να έχουν μπει σε δεύτερη μοίρα, στο κυνήγι της επαγγελματικής καταξίωσης. Και το πλαίσιο απαιτεί όλο και περισσότερο να νεκρώνουμε τους συναισθηματικούς υποδοχείς για να μπορέσουμε να αντέξουμε μια σκληρή επαγγελματική καθημερινότητα. Αλλά το ερώτημα είναι: « κι αν έτσι, με αυτόν τον τρόπο, φτάσουμε στην κορυφή, θα μπορέσουμε να απολαύσουμε τη θέα;»
