Διαταραχή συμπεριφοράς

Ενώ άλλοι σημαντικοί παράγοντες περιλαμβάνουν πρόωρη μητρική απόρριψη, απόσπαση από τους γονείς σε νεαρή ηλικία (ενώ οι αντικαταστάτες υπήρξαν ανεπαρκείς για τη φροντίδα αυτών των παιδιών), η ιδρυματοποίηση, η οικογενειακή αμέλεια ή η έλλειψη φροντίδας, η κακοποίηση ή η βιαιοπραγία, άλλες ψυχικές διαταραχές μέσα στην οικογένεια, το πολυμελές σχήμα μιας οικογένειας καθώς και οι ανεπαρκείς συνθήκες διαβίωσης (Loeber & Stouthamer-Loeber, 1986). Αυτοί οι παράγοντες φαίνεται να παρουσιάζουν βαρύτητα αναφορικά με την έλλειψη συναισθηματικών δεσμών, και την προοδευτική έλλειψη σεβασμού στους κανόνες και τις επιβραβεύσεις από την κοινωνία (Sampson & Laub, 1993). Άλλοι παράγοντες περιλαμβάνουν νευρολογικές βλάβες προκαλούμενες από επιπλοκές κατά τη γέννηση ή από ελλειμματικό βάρος κατά τη γέννηση. Επιπρόσθετα στους παραπάνω παράγοντες μπορούν να ενταχθούν, η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, οι μαθησιακές δυσκολίες, η δυσλειτουργικότητα στην αυτονομία και η αναισθησία στον φυσικό πόνο και την τιμωρία. Έτσι ένα παιδί το οποίο παρουσιάζει κοινωνική αποξένωση και οποιαδήποτε από τις προαναφερθείσες νευρολογικές καταστάσεις είναι πιο ευάλωτο στην ανάπτυξη συναισθηματικής διαταραχής (Raine,1998).
Στις περιπτώσεις αυτές η παρέμβαση πρέπει να είναι άμεση και αυτό λόγω της πρώιμης έναρξης της διαταραχής. Η εκπαίδευση των γονιών στο χειρισμό τέτοιων καταστάσεων κρίνεται απαραίτητη. Στόχος είναι η εκμάθηση τεχνικών ενθάρρυνσης κατάλληλων συμπεριφορών στα παιδιά τους αλλά και η ενδυνάμωση των συναισθηματικών δομών μεταξύ παιδιού και γονέα.