Οι αγχώδεις διαταραχές αποτελούν σήμερα φαινόμενο που αφορά όλους μας και ενώ όλοι λίγο πολύ βιώνουμε άγχος τα πράγματα διαφοροποιούνται όταν αυτός ο μηχανισμός μετατρέπεται σε διαταραχή, έτσι πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για την ψυχική υγεία των παιδιών η ανάγκη για εύρεση της κατάλληλης λύσης κρίνεται επιτακτική. Είναι πολύ σημαντικό από την πλευρά του γονιών να επισημανθούν τα συμπτώματα όσο πιο έγκαιρα γίνεται. Ο μηχανισμός άρνησης από την πλευρά τους είναι κατανοητός σε ένα επίπεδο, όμως δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι για κάθε διαταραχή υπάρχει σήμερα και η κατάλληλη θεραπεία.
Έτσι και με δεδομένο ότι τα στατιστικά των ερευνών είναι ενθαρρυντικά, η άρνηση και ενδεχομένως η επιθετική συμπεριφορά ενός γονιού που δεν είναι τίποτα άλλο από την οργάνωση του γύρω από το φόβο της άγνοιας και της «αρρώστιας», μπορεί να αποτελέσει επιβραδυντικό και ανασταλτικό παράγοντα σε ένα αποτέλεσμα που η επιστήμη πια μας ενημερώνει ότι μπορούμε να προσδοκούμε πολλά. Η θεραπευτική παρέμβαση τόσο σε επίπεδο φαρμακευτικής αγωγής,(όπου αυτή κρίνεται αναγκαία), ψυχοθεραπείας, αλλά και οικογενειακής θεραπευτικής εκπαίδευσης, αποτελεί σήμερα για κάθε πρόβλημα την πεμπτουσία του δρόμου προς την υγεία.
Έτσι διάφορες ψυχοθεραπευτικές προσεγγίσεις θα μπορούσανε να φανούν αποτελεσματικές τόσο για τις αγχώδης όσο και για τις διασπαστικές διαταραχές. Η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία φαίνεται να αποτελεί σύγχρονο εργαλείο στην αντιμετώπιση ακατάλληλων συμπεριφορών ή φοβιών μέσα από μια σειρά θεραπευτικών τεχνικών όπως η μίμηση προτύπων, η συστηματική απευαισθητοποίηση και άλλων που βασίζονται στη μάθηση μέσω παρατήρησης. Άλλες τεχνικές είναι η παρεμπόδιση της αντίδρασης κατά την οποία επιτυγχάνεται η ανοχή του άγχους χωρίς να καταφεύγομε σε συμπεριφορές που προκαλούν μεν ανακούφιση αλλά είναι δυσλειτουργικές. Τέλος η εκπαίδευση σε δεξιότητες όπως η διεκδικητική συμπεριφορά, η εκμάθηση δεξιοτήτων
- 1
- 2