Μια άλλη όψη του νομίσματος θα ήταν να δούμε τα θετικά χαρακτηριστικά του άγχους. Δηλαδή, μας βοηθά να προσαρμοζόμαστε τόσο στα θετικά όσο και στα αρνητικά γεγονότα της ζωής όπως ο γάμος ή μια απόλυση. Χωρίς το άγχος δε θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε στους κινδύνους. Για παράδειγμα όταν ένας κίνδυνος παρουσιάζεται στη ζωή μας ενεργοποιείται ένας μηχανισμός γνωστός ως «μάχη ή φυγή» (fight or fly), με την απουσία του άγχους αυτός ο μηχανισμός δεν ενεργοποιείται με αποτέλεσμα να μένουμε άπραγοι. Σκεφτείτε την αντίδρασή σας όταν κατεβαίνετε από ένα πεζοδρόμιο και βλέπετε σε απόσταση αναπνοής ένα αυτοκίνητο, εκεί το άγχος σας δίνει σήμα έναρξης σε μια σειρά βιολογικών αντιδράσεων όπως η έκκριση ντοπαμίνης, αδρεναλίνης και κορτιζόλης και μια σχεδόν ακαριαία αντίδραση λαμβάνει χώρα. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να πω πως αυτές οι ουσίες θα πρέπει να παράγονται από τον οργανισμό μόνο σε καταστάσεις μάχης ή φυγής και όχι ανεξέλεγκτα. Ο οργανισμός μας αντιλαμβάνεται αυτές τις ουσίες ως δηλητηριώδεις τις οποίες και προτιμά σαφώς από το θάνατο. Τι γίνεται όμως όταν εμείς τις χρησιμοποιούμε αλόγιστα; Οι απαντήσεις βρίσκονται στις αγχώδεις διαταραχές για τις οποίες θα μιλήσουμε πιο κάτω.
Προτείνω λοιπόν να ακούσουμε το άγχος μας. Αφού αποδεχτούμε και συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξή του θα ήταν χρήσιμο να ακούσουμε τι έχει να μας πει. Για ποιο λόγο δηλαδή υπάρχει με αυτό τον απειλητικό τρόπο στη ζωή μας. Έτσι θα δούμε ότι η αλλοιωμένη μορφή του άγχους βρίσκει έδαφος σε μια σειρά από παράγοντες όπου οι κυριότεροι από αυτούς είναι:
- Η ιδιοσυγκρασία μας ή το λεγόμενο ταμπεραμέντο. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός ακόμα και από τη στιγμή της γέννησής του (κατά την άποψή μας και από την κύησή του) έτσι είναι δεδομένο ότι η αντιδράσεις μας στο άγχος, η ευαλωτότητά μας, οι αντιστάσεις μας και οι αντοχές μας διαφοροποιούνται. Για το λόγο αυτό θα λέγαμε ότι παρατηρείται μια προδιάθεση.