Πολύ σημαντικό ρόλο στη διαχείριση του άγχους παίζουν και οι πρώιμες εμπειρίες μας. Σκεφτείτε ότι άτομα που μεγάλωσαν σε περιβάλλοντα που οι απαιτήσεις ήταν υπέρμετρες και κάποιες φορές παράλογες έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν μια πιο αγχώδη προσωπικότητα. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με παιδιά τα οποία ζήσανε και μεγάλωσαν με γονείς που οι ίδιοι ήταν αγχώδεις. Έτσι το μοντέλο που γνωρίσανε για να υπάρχουν στη ζωή και να διαχειρίζονται τις καθημερινές δυσκολίες και το οποίο είναι πολύ πιθανό να αναπαράγουν, δεν είναι άλλο από αυτό του αγχώδους ενήλικα
Οι κίνδυνοι και οι δυσκολίες που καθημερινά αντιμετωπίζουμε φαίνεται να αποτελούν επίσης βασικό παράγοντα. Όταν καθημερινά αναζητάμε μια λύση «τώρα» για κάθε εκκρεμότητα τότε οδηγούμαστε πάλι σε αλόγιστη χρήση άγχους. Πόσο μάλλον σε άμεσες και ρεαλιστικές καταστάσεις απειλής που μπορεί να αφορούν την υγεία μας, την επαγγελματική και οικογενειακή μας κατάσταση ή της περιουσίας μας, τότε ο κίνδυνος απώλειας βασικών στηριγμάτων μας αναστατώνουν τη ζωή μας και την τροφοδοτούν με δυσφορία και άγχος.
Όταν αμφισβητούμε τις ικανότητές μας, την αποτελεσματικότητά μας, και την αξία μας υπάρχει σοβαρός κίνδυνος εσωτερικής αποδιοργάνωσης και κινητοποίησης του μηχανισμού άγχους
Η παγίδευση θα μπορούσε επίσης να αποτελεί μια από τις πιο σοβαρές αιτίες άγχους. Ως μια κατάσταση παγίδευσης θεωρείται η δυσκολία μας να λάβουμε αποφάσεις για ένα θέμα. Έτσι παγιδευόμαστε ανάμεσα σε 2 θέλω, ή μεταξύ σωστού και λάθους ή πάθους και λογικής με αποτέλεσμα αυτή η διλημματική κατάσταση να μας ακινητοποιεί και να ανεβάζει τα επίπεδα του άγχους μας στα ύψη.
Οι ενοχές φαίνεται να αποτελούν την απάντηση σε πολλές ψυχοπαθολογικές καταστάσεις αλλά και εδώ συμβάλλουν στη δημιουργία και διατήρηση του άγχους.
