Μιλώντας για το άγχος, κοινή ομολογία αποτελεί ότι καθημερινά εμπλεκόμαστε με αυτό σε κάποιο βαθμό. Η ζωή μας φαίνεται να ορίζεται από έναν μηχανισμό που η φύση μας προίκισε για την αποτελεσματικότερη επίτευξη της ισορροπίας. Πώς όμως αυτός ο ρυθμιστής γαλήνης και ευημερίας μετατράπηκε στο σύγχρονο θεριό;
Και ενώ σήμερα η επιστημονική κοινότητα προειδοποιεί ότι ασθένειες που αποτελούν μάστιγα της ανθρώπινης φύσης όπως η καρδιοπάθεια, ο καρκίνος, αλλά και ένα πλήθος σωματικών και ψυχικών διαταραχών έχουν σχεδόν αμφίδρομη σχέση με την ύπαρξη αυξημένων επιπέδων άγχους στον οργανισμό, η εξισορρόπηση αυτών των επιπέδων φαντάζει άπιαστος στόχος.
Ζούμε με άγχος, μιλάμε για αυτό σαν μία παγκόσμια μεταβλητή φθοράς, ενημερωνόμαστε ή βιώνουμε τις καταστροφικές συνέπειές του αλλά φυγαδεύουμε την ύπαρξή του στις ζωές μας σαν ένα κοινό παρονομαστή ύπαρξης. Σαν να αποτελεί μέρος της ταυτότητας μας και της κοινωνικής μας θέσης, συχνά διαπιστώνουμε ότι άνθρωποι που καταφέρνουν να το διαχειρίζονται σε επίπεδα δημιουργικότητας, αποτελούν αποκλίνοντα μέλη μιας κοινότητας που αναρωτιέται «τι έχει αυτός και δεν έχει άγχος;»
Σύνδρομο του δυτικού τρόπου ζωής το άγχος αποτελεί τη συναισθηματική απάντηση στην αναμονή ενός κινδύνου άγνωστου, αόριστου και συγκεχυμένου. Αν όμως επιμείνουμε ότι το άγχος δε θα πρέπει να αποτελεί τίποτα παραπάνω από αυτό που η φύση μας διοχέτευσε στη ζωή μας, έναν ρυθμιστικό παράγοντα δηλαδή, που σε στιγμές κρίσεις μπορεί να μας αφυπνίζει, να μας προειδοποιεί για μια αντίδραση απέναντι σε μια ενδεχόμενη και ρεαλιστική απειλή, να μας κινητοποιεί σε καταστάσεις που απαιτούν την άμεση αντίδρασή μας , τότε θα είχαμε τη δυνατότητα να αποκλείσουμε την καταστροφική ιδιότητα του άγχους, που δεν είναι άλλη από την τάση του να χρονίζει.