ιδεοψυχαναγκαστικογόνων σχημάτων. Υποστηρίζεται ότι προϋπάρχουσες γνωσιακές δομές και σχήματα μεσολαβούν ώστε οι κοινές σκέψεις να εκτιμηθούν ως έχουσες ιδιαίτερη σημασία και να μετατραπούν σε ιδεοληψίες. Κεντρικό ρόλο στην εμφάνιση της διαταραχής διαδραματίζει η διογκωμένη αίσθηση της υπευθυνότητας. Η υπόθεση του Salkovskis αναφέρει ότι τα άτομα που παρουσιάζουν Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή θεωρούν πως οι ιδεοληψίες τους σηματοδοτούν τη καθοριστική ευθύνη που έχουν να προλάβουν κάποια επικείμενη συμφορά που μπορεί να συμβεί στους ίδιους ή σε άλλους, εκτός αν προβούν σε κάποια ενέργεια για να την αποτρέψουν. Η ερμηνεία αυτή ωθεί τους πάσχοντες σε πράξεις εξουδετέρωσης της σκέψης, εικόνας ή παρόρμησης προκειμένου να μειωθεί η έντονη δυσφορία που νιώθουν αλλά και η αίσθηση υπευθυνότητας (Kaplan & Santock, 1996). Ωστόσο το αποτέλεσμα είναι ότι οι ιδεοληψίες αποκτούν μεγαλύτερη βαρύτητα, αυξάνονται σε συχνότητα, οι αρνητικές πεποιθήσεις ενισχύονται και το συνοδό άγχος εντείνεται. Αυτό έχει ως συνέπεια την επανάληψη των ψυχαναγκαστικών συμπεριφορών και τη διαιώνιση του φαύλου κύκλου (Beck, 2006). Η γνωσιακή θεωρία διευρύνει την κατανόηση των ιδεοψυχαναγκαστικών φαινομένων τονίζοντας τον καθοριστικό ρόλο που παίζει η σημασία που αποδίδουν τα άτομα αυτά στις ιδεοληψίες τους για τη διαιώνιση της διαταραχής. Οι συμπεριφοριστικές τεχνικές που δεν εστιάζουν παράλληλα στην αλλαγή της διογκωμένης αίσθησης της υπευθυνότητας έχουν μόνο βραχυπρόθεσμα οφέλη. Από τα παραπάνω συμπεραίνει κανείς ότι οι γνωσιακές τεχνικές πρέπει να προηγούνται των συμπεριφορικών ή να εφαρμόζονται συνδυαστικά.
Φαρμακευτική αγωγή
Ξεκινώντας από τη φαρμακευτική αγωγή πρέπει να επισημάνουμε ότι κλινικές μελέτες έδειξαν ότι φάρμακα που επιδρούν στο νευρομεταβιβαστή σεροτονίνη μπορούν να μειώσουν σε σημαντικό βαθμό τα συμπτώματα της ΙΨΔ. Το 1950 νέες φαρμακευτικές αγωγές χρησιμοποιήθηκαν στη θεραπεία χρόνιων και σοβαρών
