Πολλά παιδιά εμπλέκονται σε απλές τελετουργικές διαδικασίες και ιδεοληψίες ως μέρος της φυσικής τους ανάπτυξης. Οι διαδικασίες της προετοιμασίας του ύπνου αλλά και του ντυσίματος φαίνεται να παρουσιάζουν μια ιδιαίτερη τελετουργικότητα για τα πολύ μικρά παιδία περίπου στην ηλικία των 18 μηνών. Καταναγκασμοί όπως επανειλημμένες κινήσεις είναι επίσης κάτι συνηθισμένο. Για παράδειγμα μας είναι αρκετά οικεία η εικόνα ενός παιδιού που χαϊδεύει η παίζει κάνοντας ένα «γύρισμα» στην κουβέρτα του ή να βάζει στο στόμα του το χέρι. Ακόμα τα παιδιά συνηθίζουν να τραγουδούν με ένα επαναληπτικό επαναλαμβανόμενο τρόπο ή αισθάνονται υποχρεωμένα να αποφύγουν συγκεκριμένα αντικείμενα όπως το βάδισμα στους αρμούς των πεζοδρομίων. Τέτοιες συμπεριφορές σπάνια είναι δυσλειτουργικές ή υποδηλώνουν μια διαταραχή στην παιδική ηλικία. Κάποιες φορές ωστόσο συγκεκριμένες πράξεις εξελίσσονται σε πιο ιδεοληπτικές ψυχαναγκαστικές ή τελετουργικές συμπεριφορές που απαιτούν θεραπεία(Sarason & Sarason 1996, Kaplan & Santock 1996).
Ψυχοθεραπευτικές απαντήσεις και λύσεις
Αναφορικά με τη ψυχοδυναμική προσέγγιση για την αιτιολόγηση της διαταραχής η Νάνση Μακ Ουίλλιαμς στο βιβλίο της «Ψυχαναλυτική διάγνωση» αναφέρει ότι η κύρια συναισθηματική σύγκρουση τόσο στα ιδεοληπτικά όσο και στα ψυχαναγκαστικά άτομα (προσωπικότητες) είναι η οργή για τον έλεγχο απέναντι στο φόβο ότι μπορεί να καταδικαστούν ή να τιμωρηθούν, ενώ εντύπωση παρουσιάζει το συναίσθημα αυτών των ανθρώπων που είναι βουβό, καταπιεσμένο, μη διαθέσιμο ή εκλογικευμένο (MacKinon & Michels, 1971). Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται είναι για να κρύψουν τα συναισθήματα και όχι για να τα εκφράσουν (MacWilliams 2000).
Παράλληλα με τα άτομα τα οποία υποφέρουν από Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, οι άνθρωποι που ο χαρακτήρας τους έχει δομηθεί γύρω από την