Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, εφαρμόζουν παρόμοιες αμυντικές και προσαρμοστικές διεργασίες.
Σε αντίθεση με την ψυχοδυναμική προσέγγιση βρίσκεται η συμπεριφορική προσέγγιση η οποία μας δίνει τη δυνατότητα να αντιστρέψουμε τη σκέψη μας με την ερώτηση γιατί να μιλάμε για συμπτώματα προκαλούμενα από διάφορα γεγονότα και όχι για επίκτητες συμπεριφορές και τάσεις αντίδρασης? Πιστεύεται ότι οι βασικές αρχές της μάθησης μπορούν να εφαρμοστούν στην κατανόηση κάθε είδους συμπεριφοράς, συμπεριλαμβανομένης και της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής. Σύμφωνα με τους συμπεριφορικούς θεραπευτές το άγχος το οποίο φτάνει σε κλινικές διαστάσεις είναι μια μαθημένη ή επίκτητη αντίδραση, ένα σύμπτωμα το οποίο έχει δημιουργηθεί από περιβαλλοντικούς παράγοντες συνήθως μέσα στην οικογένεια. Ο Skinner θεωρούσε οποιαδήποτε νοητική διαδικασία όπως η σκέψη ή τα συναισθήματα αποτέλεσμα ή ενδεικτική εξήγηση της συμπεριφοράς. Προτιμούσε να βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην εμφανή ανάδρομη σχέση ερεθίσματος και αντίδρασης , ενώ άλλοι συμπεριφοριστές προχώρησαν τη σκέψη τους ένα βήμα πιο κάτω και έλαβαν υπ’ όψιν τους και τις εσωτερικές διεργασίες. Οι Dollard και Miller (1950) πλησίασαν να συμφωνήσουν με τους ψυχοδυναμικούς θεραπευτές στο ότι υπάρχει μια προσωπική ιστορία πίσω από τη δημιουργία οποιασδήποτε αγχώδους διαταραχής και ότι η ψυχοθεραπεία είναι ο υπέρτατος τρόπος για τη διαφοροποίηση της και βαθμιαία την εξάλειψή της.
Παράλληλα με τη συμπεριφορική προσέγγιση βρίσκεται και οι γνωσιακή. Σύμφωνα με τους γνωσιακούς αναλυτές οι διαταραχές των σκέψεων και των αντιλήψεων που συμβαίνει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις και σε σχέση με συγκεκριμένα προβλήματα είναι συνήθως πηγές άγχους. Το σημαντικότερο γνωσιακό μοντέλο είναι αυτό του Salkovskis (Sarason &Sarason 1996). Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι το γνωσιακό όργανο του ατόμου που παρουσιάζει ΙΨΔ εμφανίζει μια ευαισθησία η οποία στηρίζεται στην ύπαρξη
